از خواسته های درونی و جانکاه انسان

باد شعری میخواند

از رویاهای انسان

آسمان پر ستاره سکوت میکند

و هر دانه برف

مانند اشکی نریخته است

سکوت محض

که ما آن را به ندرت برای خود فراهم میسازیم

آکنده است از کلمات بیان نشده

اشارات نشان داده نشده

اظهار عشقهای فرو نشانداده شده

زخمهای پنهان شده

در این سکوت محض

واقعیت ما پنهان شده

واقعیت تو و من